پدر و مادر عزیزم، خواهش می کنم این قدر به من دستور ندهید!! این قدر به من امر ونهی نکنید!! لطفا مدام من را توبیخ نکنید!! من دوست دادم با شما عزیزان در کانون گرم خانواده زندگی آرامی را داشته باشم. نگذارید من در محیطی پرتنش بزرگ شوم....
به جملات دستوری زیر دقت کنید:
"لباس هایت را آن جا بگذار"، "غذایت را نریز"، "خوب رفتار کن"، "آرام باش" و.... فکر می کنید این جملات را من روزی چند بار می شنوم؟
من که خیلی خوب نمی توانم بشمارم اما شما که ریاضی تان خوب است یک روز، فقط یک روز، تمام دستوراتی را که به من می دهید بشمارید. بعد با خودتان فکر کنید اگر رئیس تان هر روز این قدر به شما دستور می داد حاضر بودید برایش کار کنید؟ می توانستید دوستش داشته باشید؟ اعصاب تان خرد نمی شد؟ اگر کسی باشد که تمام مدت مانند یک ارباب رجوع رفتار کند، چه حسی نسبت به او خواهید داشت؟
باور کنید من با شنیدن این همه دستور چیزی یاد نمی گیرم. اگر رفتارهای من را دوست ندارید به جای هزاران دستور، الگوی مناسبی برای من باشید و زمانی که کاری را درست انجام می دهم تشویقم کنید. سعی کنید خود را اصلاح کنید و عالی ترین برخورد و منش را داشته باشید. من پیش از آن که به کلام و سخنان شما توجه کنم، به عملکرد شما می نگرم. اگر می خواهید رفتارهای درستی را در من مشاهده کنید، خودتان نیز همان رفتار را انجام دهید و مطمئن باشید که من از شما الگو برداری می کنم. من همانند آیینه ای هستم که عینا رفتار شما را نشان می دهم.
وقتی که با آرامش و رفتار نیکو با من برخورو می کنید، خودتان می بینید که چقدر زود همان کارهایی را انجام می دهم که شما دوست دارید و رابطه ام با شما عالی می شود.